En büyük engel; düşünceye, soru sormaya, sorgulamaya ve eleştiriye vurulan kettir.

3 Aralık Dünya Engeliler Günü mesajlarındaki söylemler, eylemlerle destekleniyor olsaydı bugün bahçelerde, parklarda, sokakta, sosyal hayatın içinde her an engelli bireylerle bir arada olurduk.

Bizim ülkemizde nadiren, o da örneğin  yurtdışından gelen turistler için  ayrılan diskolarda sahnede dans eden engelli bireyleri görmek mümkün. Normal şartlarda bizim düğünlerimizde yoklar, göremezsiniz. Cenazelerimizde yoklar. Bayram kutlamalarında, mahalde yoklar. Onlar öyle istedikleri için değil, biz onları rahat ettirmeyi bilmediğimiz için yoklar!

Tek başına seyahat edebilen bir engellimiz yok. Oysa yurtdışında "erişilebilir kentler" var ve  bu mümkün. Zihinsel engeliniz yoksa bedensel engelleriniz erişilebilir kentlerde özgürlüğünüzü kısıtlamıyor.

Mesela, bir cam kemik hastası için neden evi en güvenli limandır? Bilir misiniz?  Çünkü, evinde her şey onu düşünerek dizayn edilmiştir.

Maalesef bizim ülkemizde kendi evlerinin rahatlığını dışarıda sunacak ne mekanlar, ne de rahat ulaşımı sağlayacak sokaklara, caddelere sahip değiliz.

Metinlerde esip gürlediğimiz "engelli vatandaşlarımızın yanındayız" söylemi eylemle desteklenmiyor. Onları sürekli yardımımıza muhtaç olarak görüyoruz. Ama farkında mıyız ?Bir otizmlinin hafızası bizde yok. Uzuvlarımızdan herhangi birinde majör bir kayıp ya da sorun olduğunda "yaşama nasıl tutunuruz?"  bilmiyoruz. Her şeye rağmen yaşamak ve yaşama sımsıkı tutunmak  nedir? Bundan bihaberiz!

Kimse kimsenin yardımına muhtaç değil hayatta!  Fakat herkes, herkesin işini doğru yapmasına muhtaç.

Önce, söylemlerin eyleme dönmesindeki ataleti kaldıralım. Sonra kürsüler, balkonlar, sahneler sizin olsun!

Unutmayın; 

Sevgi, sıra dışı işler yaparak  kahramanlığa soyunmakta değil, sıradan işleri hassasiyet gözeterek yapmakta gizlidir.

Haydi selametle...